میوه کیوی در سال 1401 متعلق به جنس Actinidia است، درخت انگور کوهنوردی که در هنگام کشت به سمت داربست آموزش داده می شود. حدود پنجاه گونه در این جنس وجود دارد که میوه های متنوعی دارند.
اکتینیدیا می تواند گوشت زرد، نارنجی یا سبز و پوست صاف یا خزدار داشته باشد. نیوزلندی ها میوه های بزرگ تری را از طریق انتخاب به دست آوردند. آشناترین میوه کیوی با گوشت سبز به نام Hayward به نام مخترع آن در سال 1928 ساخته شد.
این میوه تقریباً مترادف با کیوی سبز شده است، حتی اگر گونه های گوشت سبز دیگری وجود داشته باشد و به وضوح بر بازار بین المللی تسلط دارد. متخصصان همچنین شروع به توسعه میوه کیوی با گوشت زرد، به ویژه در چین کردند.
در طول دهه اول قرن بیست و یکم، نوع کیوی نیوزلندی Zespri Gold شروع به مشخص کردن مکانی برای خود کرد. پوست قهوه ای آن تقریبا صاف و گوشت زرد طلایی آن طعم کمی اسیدی دارد. کیوای (Actinidia arguta) یکی دیگر از گونه های Actinidia است.
به اندازه یک گوجه گیلاسی است و بدون پوست می توان آن را خورد. کیوی های مقاوم (Actinidia kolomikta) در برابر هوای سرد زمستانی تا دمای منفی 25 درجه سانتی گراد مقاومت می کنند، در حالی که سایر میوه های کیوی نمی توانند دمای زیر 12 درجه سانتی گراد را تحمل کنند.
پس از چیدن، کیوی را می توان به مدت هشت هفته در جای خشک و خنک نگهداری کرد. آنها می توانند برای چهار تا شش ماه در دمای کمتر از 0 درجه سانتیگراد نگهداری شوند.
در نیوزلند، میوه در ماه مه برداشت می شود و در تابستان وارد می شود. در اروپا، برداشت عمدتا در ماه نوامبر انجام می شود. از آنجایی که میوه کیوی در هر دو نیمکره کشت می شود، بازار به طور مستمر عرضه می شود.
